Knikkende knieën en een bonzend hart

Ik heb dus pasgeleden een presentatietraining gevolgd Presenteren met Passie! En man o man, wat vond ik dat eng!

Ik had me op een zeker moment, zonder al te veel nadenken hiervoor opgegeven. Gewoon op een moment dat ik dacht “Klaar nu! En nu ga ik het gewoon doen!”. Het laatste zetje kwam door een fijne opmerking van mijn eigen coach Veronique Prins… “de enige die je tegenhoudt, ben je zelf”. Au! Dat was raak! En uiteraard…. alsof het zo moet zijn, kwam net op dát moment de opgave voor deze training voorbij op LinkedIn.

Knikkende knieën, bonzend hart

Dus daar stond ik dan in Zutphen. Met knikkende knieën en een hart dat als een bezetene tekeer ging😰…. Gelukkig voelden de andere deelnemers zich ook niet helemaal op hun gemak. Ook zij hadden op de één of andere manier wel last van stress.  Dus hey! Ik was niet de enige!!!😇 Gelukkig was Marlies onze trainster erg vriendelijk, open en heel enthousiast, waardoor ze ons al snel wat meer op ons gemak wist te stellen. En met de geweldig geruststellende uitspraak van mijn coach in mijn achterhoofd “Eng? Gewoon een luier om en gaan!” 😂😂, maar besloten er een succesvolle dag van te maken.

En weet je wat? De dag vloog voorbij! We hebben veel geoefend en gelachen, het was gezellig, leuk en heel erg leerzaam. Het was zelfs veel minder erg en spannend en stressvol dan ik vooraf had bedacht…

Waarom?

Dus na afloop stelde ik mijzelf de vraag….Waarom!?🤔🤔

Waarom zó moeilijk doen? Waarom is het voor mij, maar ook voor veel andere mensen, soms zo vreselijk ingewikkeld die stap te zetten waarmee je buiten je comfortzone gaat? Iets te doen wat spannend is, of eng of onbekend…. Of het nu gaat om je werk, je relatie, bepaalde (sociale) vaardigheden, jouw eigen persoontje of financiële problemen…. het is soms zo’n ongelooflijk heet hangijzer! Waarom zetten veel mensen die stap pas als het echt niet anders kan, ze geen kant meer op kunnen, ze er niet meer onderuit kunnen, ze er bijna toe gedwongen worden of pas als een ander de beslissing voor ze neemt?

In mijn geval schoof ik een presentatietraining dus ook al een hele tijd voor mij uit….

Excuses

Mijn verstand wist namelijk al lange tijd, dat ik zo’n training moest gaan doen. Dat het me vertrouwen kon geven en verder kon helpen, maar toch hield iets me steeds tegen.

Je kunt het zo gek niet bedenken of het was wel een goed excuus🤨. Het is te ver weg, de training is te duur, de groep is te groot, ik doe er op dit moment nog niets mee… noem maar op. En het aller belangrijkste, ik vond dat ik niet zo ingewikkeld moest doen. Dat ik hiervoor toch geen training nodig had…. praten kon ik immers wel😂 … en ik kende mijn verhaal. Dus hey! Het is geen hogere wiskunde, dus hoe moeilijk kon het zijn?!
En ook opmerkingen van andere mensen hielden mij tegen. Opmerkingen als “Zo moeilijk is dat toch niet? Je gaat er gewoon staan en dan vertel je wat je vertellen wilt”. En “Hoezo vind je dat zo spannend? Je kunt toch wel gewoon iets vertellen?”. En natuurlijk kwam mijn “Urker Mannenkoor” overal bovenuit.

En dus schoof ik een training nog maar weer een tijdje voor me uit.

Zo werkt het dus

En nu ik er zo over nadenk, is het misschien ook niet eens zo gek dat het zo werkt in ons brein.

Wan waarom zou je jezelf uitdagen, in een spannende situatie brengen, het jezelf lastig maken, jezelf veranderen of wat dan ook…. als het niet perse hoeft? Je weet namelijk exact wat je nu hebt, maar niet hoe het zal zijn, wat je er precies voor moet doen, wat je krijgt en of wat het je uiteindelijk wel echt iets gaat opleveren. En uiteraard zal iedereen direct zeggen, dat je van een uitdaging en iets nieuws leert, dat je ervan groeit, dat verandering goed voor je is etc. Natuurlijk! Dat weet ik zelf ook wel, maar toch… soms is het gewoon een dingetje🙈 🙈

En ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb ook graag, dat de mensen om mij heen mij steunen in mijn besluit, mij soms bevestiging geven. Dat voelt gewoon fijner, dan dat ik het gevoel heb iets te doen waar een ander niet achter staat, wat zij bijvoorbeeld onzinnig vinden of zelf nooit zouden doen. Het voelt toch als een soort van goedkeuring. Het gevoel dat je het juiste doet en dat het mag, dat je niet alleen staat. En dat men begrijpt en accepteert, dat je soms hulp nodig hebt. Hulp om je in een bepaalde situatie prettig te voelen. Hulp om iets te leren. Hulp om iets te veranderen in je leven of hulp bij de dingen waar je zelf gewoon geen verstand van hebt en dus niet zoveel vanaf weet.

Jij en jouw gedachten

Na bijna 50 jaar ken ik mezelf inmiddels wel een beetje😉. Als ik het gevoel krijg dat er iets moet veranderen, dat ik iets zou moeten doen, dat er iets niet klopt of dat er zich een probleem voordoet, dan neem ik gewoon een besluit. Ik kies en zo ga ik het dan doen💪🏻…. Niet meer uitstellen, niet meer treuzelen, geen excuses, geen “Urker Mannenkoor”. Vertrouwen op jezelf en gewoon doen.

Ook al moet ik hiervoor mijn vertrouwde, veilige en bekende situatie loslaten. Ook al krijg ik niet direct de steun of bevestiging van een ander. Veel meer vanuit mijn intuïtie, waardoor ik steeds minder lang over iets in discussie ben met mijzelf.

Want al dat wachten, uitstellen en overdenken levert me namelijk helemaal niets op. Het zorgt er alleen voor, dat ik er veel langer tegenaan zit te hikken en nog langer in de stress zit. En dat het vervolgens dus ook nog eens veel langer duurt voordat ik iets leer, er iets veranderd of mijn probleem wordt opgelost. En ik weiger (😉) mijn keuzes, mijn leven en mijn toekomst in de handen van een ander te leggen. Ik wil niet wachten totdat ik ergens min of meer toe gedwongen wordt of totdat een ander de keuze voor me maakt. Mijn leven, mijn keuzes!

Mijn leermomentje

Maar toegegeven…. het lukt me steeds vaker en steeds beter….. maar deze presentatietraining was toch nog wel weer even een dingetje. Alles bij elkaar heeft het me van tevoren veel te lang beziggehouden en veel te veel onnodige energie gekost. Veel meer dan uiteindelijk het nemen van de beslissing en de trainingsdag zelf! Mijn leermomentje: volgende keer de knoop gewoon weer eerder doorhakken🧐!

Uitdagen en veranderen… het blijft spannend! Maar ondanks dat ik de presentatietraining superspannend vond, ben ik ervan overtuigd, dat ik er van heb geleerd, dat ik er wat aan heb gehad en dat ik er zelf uiteindelijk beter van wordt.

Dat het me helpt nog meer mijn eigen keuzes te kunnen maken. Dat het mij de vrijheid geeft mijn eigen leven te kunnen leven en dat te doen wat ik graag wil doen🍀😍

Heeft dit blog je nieuwe inzichten gegeven? Zou je die dan met me willen delen?